Zanim Uwe Boll został pasjonatem gier komputerowych, miał nieco inne zainteresowania. Wyraźnie był fanem wszelkiej niemieckiej ekstremy filmowej, przytakując regule "każdy szanujący się twórca tamtejszego kina musi nakręcić raz w życiu opowieść o sadystycznym mordercy". Tak zrobił przecież Ulli Lommel zanim zaczął tworzyć najgorsze gnioty dla Hollywood (fajnie że wciąż jest wzorcem w tej dziedzinie), a dziełem z tej szufladki zasłynął także Andreas Schnaas. Jednak największą inspiracją dla Bolla bezsprzecznie jest Jörg Buttgereit. Oglądając "Amoklauf" miałem przez cały czas wrażenie, że obcuję z kopią filmu "Schramm".

I choć twórcy "Nekromantika" przyszły entuzjasta wirtualnej rozrywki nie dorasta do pięt, przyznać trzeba: ze sprawdzonych elementów uformował film urokliwy, przynajmniej dla miłośników wszelakiej maści shockerów. "Amoklauf" to obraz zepsutego do szpiku kości psychola, który nocą dorabia jako kelner, a dniami ogląda na wideo na przemian ostrą pornografię i nagrania z rzeźni... Powoli popada w coraz większy obłęd by w końcu żądza mordu opanowuje go całkowicie.

Boll naśladuje Buttgereita na każdym kroku, a nawet próbuje go prześcignąć pod kątem ekstremalnych scen. Znajdziemy w tym filmie zabijanie zwierząt, fragmenty kontrowersyjnego "Faces of Death" oraz wycinki z filmów dla dorosłych. Te sceny dłużą się, torturując widza bezlitośnie. Do tego dochodzi wszechobecny mrok i nieprzyjemna muzyka. Jednym słowem, reżyser postarał się byśmy poczuli chory klimat, co jest pewną atrakcją (dla niektórych wątpliwą). Nie można też zaprzeczyć, by nie eksperymentował z formą. Dlatego chyba nie potrafię odrzucić zupełnie tak wtórnego obrazu, ani też odradzić go potencjalnym widzom.

Dodam tylko, byście nigdy nie popełnili mojego błędu i nie oglądali go przy rodzinie :D Nie miałem pojęcia że będzie tak ekstremalny i odpaliłem go na telewizorze w pokoju gościnnym, gdzie przechadzali się domownicy. Później musiałem się ostro tłumaczyć z tych migawek które zobaczyli...